جمهوری سوسیالیستی ویتنام که با نام رایج ویتنام معروف است، کشوری است در جنوب شرقی آسیا و پایتخت آن هانوی است. ویتنام دارای آب و هوای موسمی استوایی میباشد. منطقه شمالی بواسطه مجاورت با چین از هوایی کاملاً استوایی برخوردار نمی‌باشد ولیکن قسمت جنوبی این کشور کاملاً دارای آب و هوایی استوایی و برخوردار از ویژه گیهای آن میباشد. متوسط دما در هانوی ۲۳ درجه و در هوشی مین ۲۶ درجه سانتی گراد است.
گردشگری جنگ صدها سال است که در دنیا رواج دارد. کشتی جنگی دریاسالار لرد نلسون، به نام پیروزی سالیان سال است که به یک جاذبه ی گردشگری تبدیل شده و میلیونها بازدیدکننده را به پورتسمات انگلستان کشانده است. قهرمانان جنگ داخلی آمریکا هنوز هم توسط تندیس ها، آثار هنری یادبودها و لوحهای تقدیر مورد تکریم و تجلیل هزاران بازدیدکننده در آمریکا قرار می گیرند. بقایای مخوف و غم انگیز جنگ جهانی دوم در بلسن، آشویتز و هیروشیمای ژاپن همچنان از مراکز عمده ی گردشگری به شمار می آیند. به تازگی بازاریابان گردشگری در ویتنام نیز به ارزش فرهنگی ویرانی های جنگ کشورشان به عنوان یک جاذبه ی گردشگری پی برده و آن جا را در مرکز توجه بازدیدکنندگان خارجی قرار داده اند.
ویتنام پس از تحمل ۳۰ سال سختی ناشی از جنگ (ابتدا با فرانسه، سپس آمریکا و در نهایت جنگ داخلی) از سال ۱۹۸۷ با سیاست بازسازی اقتصاد خود به نوسازی و بازسازی زیرساخت های اقتصادی اش پرداخت. اصلاحات صورت گرفته، سیاست درهای باز و بازار آزاد تجاری را تشویق می کرد. از زمان تأسیس سازمان ملی گردشگری ویتنام، گردشگری جنگ به طور جدی و عملی بخشی از برنامه ی بازاریابی دولت و بخشهای خصوصی گردشگری را به خود اختصاص داد. سازمان ملی گردشگری ویتنام بر افزایش مدیریت دولتی بر گردشگری، پیش بینی و برنامه ریزی استراتژیک، آموزش منابع انسانی و تسهیل تشریفات اداری تمرکز کرده بود. هدف نهایی، جذب سرمایه گذاری خارجی و توسعه ی گردشگری به منظور کسب ارز خارجی برای ویتنام بود.
در ادامع مقاله جاذبه گردشگری جنگ ویتنام ، جنگهای ویتنام سبب مرگ سه میلیون شهروند این کشور به علاوه ی ۷۵ هزار سرباز فرانسوی و ۵۹ هزار سرباز آمریکایی گردید که آثار تخریبی محیطی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی آن همچنان پابرجاست. سازمان ملی گردشگری ویتنام پیش بینی می کرد که حدود دو میلیون ویتنامی ای که از این کشور مهاجرت کرده و اکنون در بیش از ۸۰ کشور مختلف دنیا ساکن هستند، از کشور مادری خود در قالب گردشگر دیدار خواهند کرد. سربازان سابق آمریکایی نیز که در جنگ ویتنام بوده اند، تمایل دارند برای بازدید دوباره از مکان کابوسهایشان و جایی که دوستان خود را از دست داده اند، و نیز مشارکت در ایجاد آیندهای بهتر برای ویتنام، دوباره در قالب گردشگر به این کشور سفر کنند. در حال حاضر بسیاری از سازمانهای غیرانتفاعی و شرکتهای مسافرتی در آمریکا نیز تورهای ویژهای برای دیدار از صحنه های جنگ ترتیب می دهند. رقابت بر سر اعتبار و میزان حساسیت در گردشگری جنگ بسیاری از مشکلات اساسی ای را که بر سر راه توسعه ی گردشگری در ویتنام بود، آشکار ساخت. زیرساخت های ضعیف با جاده هایی با استاندارد پایین و ارتباط ناقص حمل و نقل میان شمال و جنوب کشور وجود داشت.
قوانین تجارت و سیاستهای آن ناقص و گیجکننده و مایه ی سردرگمی سرمایه گذاران بود. مسئلهی دیگر تأمین امنیت برای گردشگران بود، زیرا در شهرها به ویژه هنگام شب در خیابان های تاریک جرایمی صورت میگرفت. در زمینهی نیروی انسانی نیز صنعت گردشگری با کمبود کارکنان ماهر و مدیران آموزش دیده روبهرو بود. با همه ی این اوصاف، ویتنام از نظر جغرافیایی موقعیت خوبی برای جلب گردشگر دارد. ویتنام کشوری است استوایی که سه چهارم زمین های آن را جنگلهای استوایی و کوههای جنگلی تشکیل می دهند و دارای ۳۲۰۰ کیلومتر خط ساحلی و ۱۲۵ عدد پلاژ و ساحل بکر میباشد. آبوهوای آن عمدتا گرم و مرطوب است و از ماه می تا اکتبر بارانهای موسمی استوایی می بارد. جاذبه های تاریخی بسیار، سبک معماری متعلق به دوره ی استعمار فرانسه، رسوم و سنن گوناگون، فرهنگ زندگی قبایل شمالی، آثار و بقایای زمان جنگ با آمریکا و همپیمانان آن همگی قسمتی از جاذبه های مورد استفاده در بازاریابی گردشگری این کشور هستند.
جاذبه ی اصلی گردشگری جنگ در ویتنام، تونل کوچی در ۴۰ مایلی شهر هو شی مین (با نام سابق سایگون) است. تونل کو چی در طول جنگهای ویتنام به خاطر شبکه ی گستردهی تونلهای زیرزمینی اش که نزدیک به ۲۰۰ کیلومتر بود، معروف شد. این تونل ابتدا جهت مخفی شدن از فرانسوی ها استفاده میشد و پس از آن به صورت مخفیگاه و اقامتگاه ویتکنگها درآمد. ویتکنگها حتی موفق شده بودند بخشی از تونل را به زیر دلتای مکونگ که محل ستاد واحد ۲۵ نیروی زمینی آمریکا بود، بکشانند. به دلیل مجهز بودن تونل به کلیه ی وسایل زندگی، پارتیزان ها و روستاییان نیز برای ماهها در این تونل و زیرزمین زندگی میکردند. این تونل به یک سیستم تهویه ی بسیار ماهرانه مجهز بود که علاوه بر تأمین هوای مورد نیاز تونل، دود ناشی از آشپزی را به طور مستقیم به بیرون هدایت می کرد. از طریق همین تونل مخفی بود که ویتکونگها قادر می شدند به پادگانهای دشمن بویژه آمریکاییها شبیخون بزنند. سربازان آمریکایی تلاشهای بسیاری برای منهدم ساختن این تونل کردند؛ از قبیل حملات پیاده نظام، آتش گشودن، بمب گذاری، استفاده از سگها و حتی انتشار گاز که البته همگی با شکست روبه رو شد.
منبع : www.tripsavvy.com
