از حیرت انگیزترین ترین مکان های دنیا پارک ملی دره مرگ آمریکا است جایی پر از شگفتی! یکی از عجیب ترین ویژگی های این دره در بستر دریاچه ای خشک شده (Racetrack Playa) اتفاق می افتد، اینجا سنگ هایی دارد که هر چند سال یک بار بدون هیچ نیرویی حرکت می کنند، سنگ هایی که گویی با هم مسابقه گذاشته اند تا مسیری مشخص را طی کنند. حرکت سنگ های بزرگ بر روی بیابان های خشک باورکردنی نیست برای همین دلیل راه رفتن این سنگ ها مدت ها ذهن محققان را مشغول کرد.
پلایا یعنی دریاچه خشک شده! بیابان و دریاچه؟! این بیابان در شمال غربی دره مرگ قرار دارد جایی که در گذشته بستر دریاچه ای بوده که امروز تقریبا بیشتر وقت ها خشک است و ۴ کیلومتر طول و ۲ کیلومتر عرض دارد. شاید بپرسید دریاچه چگونه به وجود آمده؟ اینجا گودالی در احاطه کوه هاست از طرفی آب و هوای این ناحیه خشک است و هر سال فقط چند سانتی متر بارندگی دارد اما در زمان بارندگی، آب هایی که از کوه های اطراف سرازیر می شود باعث به وجود آمدن دریاچه ای کم عمق در این محل می شوند. در زمانی که دریاچه خشک است سطح آن پوشیده از ترک هایی می شود که از جنس رسوبات خاک رس و گل و لای هستند. یکی از اسرار آمیز ترین پدیده های این محل سنگ های متحرک آن است، سنگ هایی که در بستر دریاچه، ردی طولانی را هم در پشت خود به جای می گذارند.
بعضی از این سنگ ها چندین کیلو وزن دارند و این سوال را به وجود می آورند که این ها چگونه حرکت می کنند؟ چه توجیهی برای حرکت آن هاست؟ انگار نیرویی نامرئی آن ها را حرکت می دهد، نیرویی که ماهیتش تا مدت ها نامشخص بود. این سنگ ها اندازه های مختلفی دارند و وزن تعدادی از آن ها آنقدر زیاد است که حتی زور آدم به تکان دادن آن ها نمی رسد! اما نیرویی نامرئی به راحتی باعث حرکت آن ها می شود. نکته ی جالب درباره ی این سنگ ها این است که هیچ کسی تا به حال حرکت آن ها را از نزدیک ندیده فقط از روی رد سنگی که بر روی زمین ایجاد شده می شود فهمید که سنگ کیلومترها حرکت کرده است! گاهی این سنگ ها یک خط صاف را طی می کنند و گاهی هم تغییر مسیر می دهند و به جهتی دیگر می روند. گاهی به سنگ هایی برمی خورید که ردی ۵۰۰ متری از خود به جای گذاشته اند؛ هر چه کف این سنگ ها سخت تر باشد رد آن ها صاف تر است به طوری که سنگ هایی با کف نرم، ردی کج و معوج ایجاد می کنند.
مطمئنا پدیده ای تا این حد عجیب ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده و دانشمندان را کنجکاو به تحقیق بر روی این سنگ ها کرده است. از دهه ۱۹۹۰ دانشمندان نسبت به مطالعه بر روی این سنگ ها علاقمند شدند و نظریه های مختلفی درباره ی دلیل حرکت آن ها ارائه دادند. اولین کاری که دانشمندان انجام دادند تحقیق بر روی جنس این سنگ ها بود، سنگ ها از نوع دولومیت و سینیت هستند یعنی درست همان سنگ هایی که کوه های اطراف را شکل داده اند. گذر سال ها باعث شده که این سنگ ها از کوه های اطراف به پایین بیفتند، سطح این سنگ ها آنقدر خشن است که بر اثر حرکت رد آن ها بر روی کویر باقی می ماند.
گاهی به ندرت هر چند سال یک بار آب هایی که در این دریاچه جاری اند لایه ای نازک از یخ را به وجود می آوردند. آیا باد می تواند سنگ های یخ زده را بر روی سطح یخ حرکت دهد؟ گاهی با دیدن رد چندین سنگ که در کنار هم هستند مشخص می شود که جهت آن ها همزمان تغییر کرده است همین مشاهده کافی بود تا این نظریه شکل بگیرد که باد سنگ های یخ زده را تکان می دهد. در این بیابان بادهایی به بزرگی ۱۶ کیلومتر در ساعت در جریان است که باعث می شود سنگ ها در هر دقیقه ۲ تا ۶ متر راه بروند.
راز حرکت سنگ ها چیست ؟
سال ها طول کشید تا دانشمندان توانستند بالاخره به یک دلیل مشخصی برای حرکت این سنگ ها برسند. تا سال ۲۰۱۳ همه توجیهاتی که برای حرکت این سنگ ها وجود داشت در این جمله خلاصه می شد: منبع اصلی نیروی حرکتی باد است در واقع لایه ی نازک یخ دور سنگ ها انرژی باد را می گیرد و باعث می شود که سنگی به آن سنگینی چندین متر راه برود. اما این نظریه وقتی با شکست روبرو شد که در آبان سال ۲۰۱۳ دریاچه ای به عمق ۷ سانتی متر در این محل شکل گرفت و در زمستان یخ زد. اما در ماه های آذر و دی همان سال سنگ های یخ زده ی زیادی بر روی سطح یخ حرکت کردند. در بهمن ۲۰۱۴ دریاچه خشک شد و رد سنگ ها در کف بیابان به چشم می خورد.
منبع: geology.com
