موریس | Mauritius

موریس کشوری جزیره‌ای با طبیعتی بسیار متفاوت و زیبا است. ساحل‌ها، اقامتگاه‌ها، سنت‌ها و بسیاری جاذبه‌های دیگر این کشور مسافران زیادی را از سراسر دنیا به سوی خود می‌خواند.

موریس در جنوب غربی اقیانوس هند و در شرق ماداگاسکار قرار دارد. این کشور شامل جزایر موریس، جزیره رودریگز و جزایر خارجی (شامل جزایر آگالگا، مجمع‌الجزایر سنت براندون، جزیره ترومیلن، مجمع‌الجزایر چاگوس و غیره) است. پایتخت موریس بزرگ‌ترین شهر آن یعنی پورت لوئیس نام دارد که از سال ۱۸۱۰ تا ۱۹۶۳ مستعمره انگلیس به شمار می‌رفت.

زبان رسمی این کشور انگلیسی است اما در واقع مردم موریس چند قومیتی، چند فرهنگی و چند زبانه هستند. این جزایر به خاطر پوشش گیاهی و جانوری مخصوصی که دارند بسیار معروف هستند. بیش‌تر شهرت جزیره به خاطر دودو (Dodo) است که در میان دیگر گونه‌های پرندگان توسط فعالیت‌های انسانی، تنها مدت کوتاهی پس از اقامت مردم در جزیره (در سال ۱۶۸۱)، منقرض شد. موریس تنها جزیره آفریقا است که بیش‌ترین جمعیت آن هندو هستند.

اولین نشانه‌های وجود این جزیره در تاریخ نشان می‌دهند که اولین بار توسط یک ملوان عرب در حدود سال ۹۷۵ دیده و به نام دینا اروبی نام‌گذاری شد.

در سال ۱۵۰۷ پرتغالی‌ها این جزیره خالی از سکنه را پیدا کردند و آن را به نام یکی از کشتی‌های خود سرن یا کرن (Cirne) نامیدند. ملوان پرتغالی دیگری به نام دون پدرو ماسکارین آن را مجمع‌الجزایر ماسکارین نام نهاد.

در سال ۱۵۹۸ یک دریاسالار به نام ویبراند وان وارویک در ناحیه گرند پورت پهلو گرفت و به افتخار پرنس موریس، مباشر جمهوری هلند، نام آن را موریس نهاد.

بعدها جزیره به استعمار فرانسه در آمد و نامش به جزیره فرانسه تغییر کرد. در سال ۱۸۱۰ طی جنگ‌های ناپلئونی، فرانسوی‌ها جزیره را تسلیم بریتانیای کبیر کردند. در این زمان انگلیسی‌ها نام آن را به موریس بازگرداندند.

مساحت تمام کشور ۲۰۴۰ کیلومتر مربع و شامل جزیره اصلی موریس و چند جزیره دیگر است. دومین جزیره بزرگ رودریگز نام دارد که مساحت آن به ۲۶۰۰ هکتار می‌رسد. سنت براندون یکی از مجمع‌الجزایر کشور بوده که شامل تعداد بی‌شماری ریگ تپه، تپه‌های زیرآبی و جزیره‌های کوچک است. سنت براندون در ۴۳۰ کیلومتری شمال شرق موریس قرار دارد و بیش‌تر به عنوان مکانی مناسب برای ماهیگیری استفاده می‌شود. منطقه انحصاری اقتصادی تقریبا ۲/۳ میلیون کیلومتر مربع از اقیانوس هند را دربرمی‌گیرد که شامل جزایر سیشل نیز می‌شود.

جزایر موریس

این جزیره توسط بیش از ۱۵۰ کیلومتر ساحل‌های شنی احاطه شده است و سومین صخره مرجانی بزرگ دنیا که اطراف جزیره را فراگرفته از تالاب‌ها مراقبت می‌کند. کمی دورتر از ساحل موریس ۴۹ جزیره خالی از سکنه وجود دارد که برخی از آن‌ها به عنوان مناطقی طبیعی برای گونه‌های در خطر استفاده می‌شوند.

جزیره موریس حدود ۸ میلیون سال پیش به وسیله فعالیت‌های آتشفشانی به وجود آمد، از این رو از لحاظ جغرافیایی جوان است. این جزیره به همراه سنت براندون، رییونیون و رودریگز بخشی از جزایر ماداگاسکار به شمار می‌روند. این جزیره توسط حلقه‌ای از رشته‌کوه‌هایی با ارتفاعات مختلف (از ۳۰۰ تا ۸۰۰ متر بالاتر از سطح دریا) احاطه شده است.

نسیم شمال این جزیره موقعیت مناسبی برای ورزش‌های آبی چون موج‌سواری به وجود می‌آورد. شرق جزیره دارای ساحلی بکر و غرب جزیره میزبان غروب‌های فوق‌العاده زیبا، امواج غلتان و پایتخت جمهوری موریس، پورت لوئیس است.

موریس تنها جزیره آتشفشانی واقع در قلب اقیانوس هند است و در شرق ماداگاسکار و جنوب سیشل قرار دارد. این‌ زمین جزیره‌ای قدیمی با یک فرودگاه، شبکه خوبی از جاده‌ها و تعداد زیادی اقامتگاه‌های ساحلی و هتل‌هایی است که امتداد ساحل‌های این جزیره را فراگرفته‌اند. فاصله تمام هتل‌ها تا فرودگاه کم‌تر از ۱ ساعت و ۱۵ دقیقه است.

قسمت مرکزی جزیره کوهستانی است و با یک گردش در سطح شهر متوجه می‌شوید که چرا این‌جا به قدیمی‌ترین مقصد گردشگاه‌های ساحلی معروف است. این اقامتگاه‌ها از استانداردهای بالایی برخورداند و بیش‌تر آن‌ها ۵ ستاره و دارای سرویس‌دهی‌های عالی هستند. 

آب و هوای موریس گرمسیری است و دمای آن از ۲۲ درجه سانتی‌گراد تا ۳۴ درجه متغیر است. در این جزیره تنها ۲ فصل وجود دارد: تابستانی گرم و شرجی، از نوامبر تا آوریل، با دمای ۲۴/۷ درجه سانتی‌گراد و زمستانی خنک و خشک از جون تا سپتامبر با دمای ۲۰/۴ درجه سانتی‌گراد. تفاوت دما بین فصل‌ها تنها ۴/۳ سانتی‌گراد است. بارندگی سالانه از ۹۰۰ میلی متر در ساحل تا ۱۵۰۰ میلی متر در زمین مرتفع متغیر است. بیش‌تر بارندگی ها در تابستان رخ می دهد. زمین‌های مرتفع خنک‌تر از مناطق ساحلی هستند و بارندگی را دو برابر مناطق دیگر تجربه می‌کنند.

گونه‌های زیستی

این کشور منزلگاه گونه‌های گیاهی جانوری بسیاری بوده و هست اما سکونت انسان و ورود گونه‌های غیر بومی به این منطقه باعث انقراض یا تهدید برخی گونه‌های گیاهی و جانوری شده است. پیش از ورود پرتغالی‌ها در سال ۱۵۰۷ هیچ پستاندار خاکی در این جزیره وجود نداشت. امروزه بیش از ۱۰۰ گونه گیاهی و جانوری منقرض و در معرض خطر هستند که از دهه ۱۹۸۰ فعالیت‌هایی جهت محافظت از این گونه‌ها انجام شده و می‌شود.