سانتاکروز | Santa Cruz

سانتاکروز یکی از استان های جنوبی کشور آرژانتین در منطقه پاتاگونیا است. سانتاکروز در شمال استان چوبوت، در غرب و جنوب با شیلی، در شرق با اقیانوس اطلس هم مرز است. سانتاکروز از نظر وسعت بعد از بوینس آیروس بزرگترین استان آرژانتین است با این وجود دارای کمترین تراکم جمعیتی است.

نئو الچس ها اولین ساکنان این منطقه بودند که حتی با حضور اروپایی ها در قرن 16 و اوایل قرن 19هیچوقت استقلال خود را از دست ندادند.به فاصله کمی در دهه 1870 Conquest of the Desert  نیز به سانتاکروز ملحق شد و پس از آن جزء سرزمین اصلی پورتو سانتا کروز شد.در سال 1888 نیز مرکز آن هم به ریوگالگوس منتقل شد و تاکنون همچنان باقی مانده است.

در اواخر قرن 19 و اوایل قرن بیستم کم کم مهاجرین اروپایی از کشورهای مختلف با این منطقه آشنا شده و جذب آن شدند. در سال 1957 سانتاکروز بعنوان یکی از استان آرژانتین به این کشور ملحق شد.

پیش از ورود اسپانیایی ها ساکنان اولیه این منطقه نئوالچس ها بودند. در سال 1520 نیز فردیدناند ماژلان(Ferdinand Magellan) به این منطقه آمد که امروز بنام خلیج سنت جولیان شناخته می شود. 15 سال بعد مارتین آلکازابا منطقه ای را نزدیک رودخانه چیکو کشف کرد و نام آن را رودخانه گالگوس نهاد. به دلیل حمله دزدان دریایی انگلیسی و پس از دیدار فرانسیس دریم در سال 1578، اسپانیایی ها پدرو سارمینتو گامبوا را تهیه نقشه ماژلان و  به منظور ممانعت از دسترسی اسپانیایی ها به اقیانوس آرام گسیل داشت.

در نیمه قرن 18، زوبیت ها در منطقه مستقر شدند . در سال 1776 وقتی که نایب السلطنه ریو دلا پلاتا تشکیل شد این منطقه تحت نظر بوینس آیروس بود.

جنوب و غرب این منطقه کوهستانی است و کوه های آند و توده های یخ و کوه های همیشه برفی هستند. در شرق نیز خطی ساحل ترکیبی شنی و صخره ای در کنار اقیانوس اطلس وجود دارد.

چند رود از جمله گایه گوس، کویل، دسه آدو، سانتا کروس، چیکو و پینتوراس همراه با دره های حاصلخیز نیز در این منطقه وجود دارند. دریاچه های این منطقه تمام در بخش غربی قرار دارند و آب آنها از ذوب یخ های کوهساران تامین می شود که برخی از آنها عبارتند بوئنوس آیرس، کاردیل، ویدما، آرخنتینو، بلگرانو و سان مارتین.