روسیه پهناورترین کشور جهان با ۱۷٬۰۷۵٬۴۰۰ کیلومتر مربع وسعت است. کشور روسیه از نیمی از مساحت قاره آفریقا پهناورتر است. به دلیل نزدیکی این کشور به قطب شمال بیشتر مناطق کشور سردسیر و کم بارش هستند. درست به همین دلیل بیشتر مناطق این کشور به ویژه سرزمین بزرگ سیبری خالی از سکنه هستند. گزار شامروز ایلیاگشت درباره چوکچی هاست . چوکچی ها افرادی هستند که به طور مرسوم در دوره کهنه سنگی در منطقه توندرا و همچنین در سواحل برینگ و دیگر مناطق قطبی زندگی می کرده اند. آن ها در اصل عشایری بودند که گوزن های شمالی را شکار می کردند و در طول زمان به دو دسته تقسیم شدند. یکی از آن ها به نام چاوچو بوده که چادرنشینانی بودند که به گله داری از گوزن های شمالی اشتغال داشتند و دسته دیگر مهاجران دریایی بودند که در امتداد ساحل ساکن شده و حیوانات دریایی را شکار می کردند. زبان مورد استفاده این مردم چوکچی کامچاتکا بوده که می توان گفت با هیچ زبان دیگری ارتباط ندارد.
این افراد تاریخ طولانی با اسکیموها دارند. این افراد به طور سنتی زمین گرا بوده اما اسکیموها بیشتر دریایی گرا و عشایر می باشند. چوکچی ها به افرادی گفته می شود که گوزن های شمالی را به دور هم جمع آوری کرده اما اسکیموها به افرادی گفته می شود که شکار می کنند. حدود ۱۵ هزار نفر از این افراد وجود داشته و آن ها عمدتا در شبه جزیره چوکوتکا زندگی می کنند که تنها ۵۵ مایل از آلاسکا فاصله دارد. برخی دیگر نیز در شمال منطقه خودمختار کوریاک زندگی می کنند. با الی گشت همراه شوید تا در مورد این قوم باقی مانده از دوره کهنه سنگی بیشتر بدانیم.
اغتقاد بر این است که افرادی در حدود ۲۵۰۰ سال پیش از آسیای مرکزی وارد منطقه چوکوتکا شده اند. آن ها در خانه های زیرزمینی زندگی کرده و برای شکار نقل مکان می کرده اند. اعتقاد بر این است که اسن افراد اولیه ممکن است نقطه آغاز اسکیموها و چوکچی ها باشند. بعدها فرهنگ این دو گروه با یکدیگر گره خورده اما اغلب چوکچی ها به جنگ با اسکیمو ها می پرداختند. اولین اطلاعی که از این قوم وجود دارد به دهه ۱۶۴۰ بازگشته و زمانی که آن ها به دو گروه تقسیم شده بودند. در قرن هفدهم و هجدهم آن ها شروع به نفوذ به مناطق سنتی اسکیموها نموده و به جنگ با روس ها پرداختند. در قرن نوزدهم نیز این افراد از رودخانه کولیما عبور کرده و شروع به سکونت در یوکوتا نمودند. روس ها به چوکچی ها وظیفه قطعه کردن قطعات و گوشت نهنگ را سپرده اند.
در دهه ۱۹۲۰ شوروی سعی کرد این قوم را با دادن شغل، دستمزد، مواد غذایی، مدارس، کلینیک و زغال سنگ به سوی زندگی مدرن جلب کند. شوروی ها همچنین شکار نهنگ را توسط بومی ها ممنوع اعلام کرده و کشتی های بزرگ خود را برای شکار نهنگ ها فرستادند. آن ها به چوکچی ها وظیفه قطعه کردن قطعات و گوشت نهنگ را سپرده اند. جوانان این قوم شروع به صحبت کردن به زبان روسی نموده و از غذاهای آن ها استفاده کردند.در دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ بسیاری از انسان شناسان روسی برای مطلعه چوکچی ها به این منطقه آمدند. در دهه ۱۹۵۰ آن ها در تعاونی ها و سکونتگاه های دائمی سازمان یافتند. نحوه زندگی آن ها به شکب چشمگیری تغییر کرده و بسیاری از آن ها در معادنی که در این منطقه باز شده بود مشغول به کار شدند. هنگامی که اتحاد جماهیر شوروی شکست خورد، ارسال کشتی های غذا و زغال سنگ برای این قوم متوقف شد. ساکنان دهکده های این قوم به دلیل مهاجرت افراد به شهرها کاسته شده و در بعضی قسمت ها امید به زندگی تا ۳۷ سال کاهش پیدا کرد.
اعتقادات سنتی این قوم شامانسم بود که حول شکار و قومیت های جدید می چرخید. بسیاری از اسطوره های چوکچی ها شبیه به اسکیموها، ایلمن ها، کوریک ها و سرخپوستان آمریکایی می باشند. آن ها معتقدند که وقتی می میرند وارد منطقه ستاره قطبی می شوند. آن ها همچنین اعتقاد دارند که هرآنچه با ایشان به خاک سپرده می شود به نسخه ای از آسمان اضافه خاهند شد. این قوم رشته هایی را در کیسه های چرمی در اطراف گردن مردگان خود قرار داده تا ارواح شیطانی را از بین ببرد. آن ها همچنین جشن های زیادی را برای بازگشت گله به زمین های تابستانی برگزار خواهند کرد. اعتقاد بر این است که مردان توسط ارواح شیطانی تحت ستم قرار گرفته و یکی از اهداف جشن این است که آن ها را از بین ببرد.
چوکچی ها به طور سنتی در خانواده های گسترده زندگی می کرده اند. در چند سال گذشته، در میان آن ها چند زبانی به وجود آمده است. اگرچه کمبود زنان وجود داشت باعث شده بود تا میان مردان جنگ صورت بگیرد. ازدواج به طور سنتی توسط والدین تنظیم می شده است. این روند به صورتی بود که ازدواج زمانی آغاز می شد که خانواده داماد به عروس هدیه می دادند. پس از آن مرد جوان در خانواده والدین دختر کار کرده و به مدت ۱۲ ماه به شکار مشغول می شد تا بتواند ثابت کند که او قادر به گذراندن زندگی می باشد. در طول این ۱۲ ماه رابطه جنسی بین زن و شوهر مجاز بوده است. پس از این مدت آن ها ازدواج کرده و اغلب مراسم رسمی وجود نداشت. سپس به این مناسب آن ها یک گوزن شمالی را کشته و خون آن را برای نمایش به خانواده داماد نشان می دادند. بعد از آن زن و شوهر در خانه پدری زندگی می کرده اند.
چوکچی ها مجوز کمیسیون بین المللی نهنگ را برای شکار آن ها بدست آوردند. در سال ۲۰۰۲ از طریق تلاش های ژاپن حق برداشت نهنگ های آن ها کاهش یافت. آن ها مجوز داشتند که در طول یک سال بتوانند ۱۴۰ نهنگ خاکستری را برداشت نمایند. بین سال های ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۶ در حدود ۱۴۴ نهنگ از مجموع ۱۷۲ عدد آن ها کشته شدند. ۸۰ درصد شکار این موجودات در نزدیکی لورینو که یک روستای ۱۵۰۰ نفره در دریای برینگ می باشد انجام شده است.
منبع: www.factsanddetails.com
