پارک ملی تورس دل پاین

پارک ملی تورس دل پاین یک پارک ملی است که شامل کوه ها ، یخچال های طبیعی ، دریاچه ها و رودخانه هایی در جنوب پاتاگونیا شیلی است. Cordillera del Paine محور اصلی این پارک است. در منطقه گذار بین جنگلهای زیر قطبی ماژلانی و استپهای پاتاگونیا قرار دارد. این پارک در 112 کیلومتری شمال پورتو ناتالس و 312 کیلومتری شمال Punta Arenas واقع شده است. این پارک با پارک ملی برناردو اوهایگنز در غرب و پارک ملی Los Glaciares از شمال در خاک آرژانتین هم مرز است. پین به معنی “آبی” در زبان مادری Tehuelche است و PIE-nay تلفظ می شود.

پارک ملی تورس دل پاین بخشی از سیستم ملی مناطق حفاظت شده جنگلی شیلی است. در سال 2013 ، حدود 181.414 هکتار اندازه گیری شده است. این یکی از بزرگترین و پر بازدیدترین پارک های شیلی است. این پارک در سال به طور متوسط ​​حدود 252000 بازدیدکننده دارد که 54٪ از آنها توریست خارجی هستند ،  که از بسیاری از کشورها در سراسر جهان آمده اند. همچنین بخشی از مسیر پایان جهان ، یک مسیر دیدنی و توریستی است.این پارک یکی از 11 منطقه حفاظت شده منطقه ماگالانز و قطب جنوب شیلی است. در کنار هم ، مناطق جنگلی حفاظت شده حدود 51٪ از اراضی منطقه را تشکیل می دهد.

پارک ملی تورس دل پاین سه قله گرانیتی متمایز از رشته کوه پائین یا پائین ماسیف است. از چپ به راست آنها به عنوان تورس دی آگوستینی ، تورس مرکزی و تورس مونزینو شناخته می شوند. آنها تا 2500 متر از سطح دریا امتداد دارند و به Cuernos del Paine پیوسته اند. این منطقه همچنین دارای دره ها ، رودخانه هایی مانند پاین ، دریاچه ها و یخچال های طبیعی است. دریاچه های معروف شامل گری ، پهئو ، نوردنسکیچد و سارمینتو است. یخچال های طبیعی از جمله خاکستری ، پینگو و تیندال متعلق به میدان یخی پاتاگونیای جنوبی هستند

لیدی فلورانس دیکسی ، در کتاب خود که در سال 1880 منتشر شد ، یکی از اولین توصیف های منطقه را ارائه داد و از این سه برج به عنوان سوزن های کلئوپاترا نام برد. او و مهمانی اش گاهی اوقات به عنوان اولین “جهانگردان خارجی” به بازدید از مناطقی که اکنون به نام پارک ملی تورس دل پین شناخته می شود ، اعتبار می یابد. چندین دانشمند و کاوشگر اروپایی طی دهه های بعد از منطقه بازدید کردند ، از جمله Otto Nordenskiöld ، Carl Skottsberg و Alberto María de Agostini. گونتر پلاشو اولین شخصی بود که از روی توده پائین پرواز کرد.این پارک در 13 مه 1959  به عنوان پارک ملی گردشگری ملی دریاچه خاکستری تاسیس شد و در سال 1970 نام فعلی خود را به آن اختصاص داد.

در سال 1976 ، جان گاردنر ، کوهنورد انگلیسی ، دو کوهنورد تورس دل پین ، پپه آلارکون و اسکار گینهو در مسیر Circuit که از توده پائین دور است ، پیشگام شدند. در سال 1977 ، گیدو مونزینو با تعیین حدود قطعی آن 12000 هکتار به دولت شیلی اهدا کرد. این پارک در سال 1978 توسط یونسکو به عنوان یک ذخیره جهانی بیوسفر معرفی شد.در سال 1985 ، یک جهانگردان آتش سوزی را آغاز کرد که حدود 150 کیلومتر مربع پارک را آتش زد. این آتش سوزی مناطقی از شرق و جنوب اطراف دریاچه پهئو را تحت تأثیر قرار داد.

در فوریه 2005 ، آتش سوزی اتفاقی توسط یک کوله پشتی چک شروع شد ، که حدود ده روز ادامه داشت و 155 کیلومتر مربع از پارک را ویران کرد ،  از جمله حدود 2 کیلومتر مربع جنگل بومی. دولت چک پس از آتش سوزی کمک ارائه کرد و 1 میلیون دلار برای تلاش برای جنگل زدایی اهدا کرد.در اواخر دسامبر 2011 تا ژانویه 2012 ، یک کوله پشتی اسرائیلی با گناه پیدا شد که پس از گرفتار شدن توسط یک رنجر پارک هنگام روشن کردن مقداری کاغذ در یک منطقه ممنوعه ، آتش سوزی را آغاز کرد. این آتش سوزی در حدود 176 کیلومترمربع از ذخیره را از بین برد و 36 کیلومتر مربع از جنگل های بومی را ویران کرد و بیشتر مناطق اطراف دریاچه پهئو و مناطق غربی اطراف دریاچه سارمینتو را تحت تأثیر قرار داد ، اما از Cordillera دور شد. دل پاین ، محور پارک. دولت اسرائیل کارشناسان جنگل زدایی را به این منطقه اعزام کرد و متعهد شده است تا درختانی را برای کاشت مناطق آسیب دیده به درختان اهدا کند.با این وجود ، مطالعات اخیر دیرینه محیطی انجام شده در پارک نشان می دهد که آتش سوزی حداقل در طی 12800 سال گذشته پدیده های مکرر بوده است.

منبع : ویکی پدیا