آرامگاه دانیال نبی شوش

آرامگاه دانیال نبی در ساحل شرقی رودخانه «شاوور» و روبروی تپه «ارگ» قرار دارد؛ این بنا دارای گنبدی ارچین است که چون نگینی در  قدیمی‌ترین شهر جهان (شوش) خودنمایی می‌کند.

دانیال نبی کیست؟

دانیال یکی از پیامبران بنی‌ اسرائیل است که در قرن هفتم پیش از میلاد در بابل زندگی می‌کرده، بعد از مدتی وی به همراه عده‌ای از قوم یهود به ایران مهاجرت نمود و درشوش ساکن شد، تبارش به پسر چهارم از همسر اول یعقوب بر می گردد. زمان دقیق زندگی دانیال مشخص نیست؛ تصور می‌شود که او تا سال سوم زندگی کوروش هخامنشی زنده بودمحل دفن او به قطع مشخص نیست، ولیکن بیشترین تاریخ‌نگاران، آرامگاه دانیال نبی را درشوش می‌دانند، بعد از فتح بابل به دست کورش، دانیال نبی به شوش مهاجرت وحدودا درسن ۸۳ سالگی فوت و جسدش پس از مومیایی شدن در شرق رودخانه شاوور (شاه هور، شاهپور) دفن می شود.البته مکان‌های دیگری در عراق، بابل، مصر و سمرقند نیز ادعای مقبره دانیال رادارند. بعضی نوشته‌ها ادعا می‌کنند که تیمورلنگ بقایای دانیال را از شوش به سمرقند آورد که البته این موارد صرفا احتمال است .

بنای آرامگاه دانیال نبی در سال ۱۲۴۹ خورشیدی به دستور روحانی شیعه جعفر شوشتری و به دست حاج ملاحسین معمار پس از سیل ویرانگر همان سال که باعث تخریب بنای قبلی شده بود، ساخته شد و ضریحی در مرکز آن قرار گرفت.

این مکان یکی از آرامگاه‌های مذهبی با گنبدی اورچین و دو پوسته بی‌نظیر ایران است. این گنبد دارای ۲۵ طبقه مضرس و دو پوسته است.  ارتفاع گنبد نیز در حدود ۲۰ متر و قطر آن در حدود ۵ متر است. یکی از ویژگی‌های این مقبره مقیاس انسانی بودن در پوسته داخلی یا آهیانه آن است.گنبد دانیال نبی در دوره سلجوقی ساخته می‌شود اما مشخص است که اندیشه سبک معماری چغازنبیل در ذهن معماران آن روزگار هنوز برجای‌مانده است. تقسیم نیروها به‌وسیله آهیانه که درنهایت منجر به افزایش عمر گنبد می‌شود از دیگر ویژگی‌های آن است. پوسته خارجی کارکرد شهری و نمادین دارد که از دور و از تمام نقاط شر و حتی خارج از شهر به چشم می‌خورد و همچون خورشیدی تمام منطقه را ازنظر می‌پوشاند. ساختمان و گنبد موزه آبادان از روی آرامگاه دانیال نبی کپی‌برداری شده است.  از سمت غربی، آرامگاه با کاشی‌کاری‌های ایرانی، اسلامی که بر سر در آن نوشته‌شده، آستانه متبرکه حضرت دانیال نبی تزیین‌شده است. از سمت شرقی دو مناره به ارتفاع حدود ۱۰ متر در دو طرف قرار دارد. تاریخی که بر روی مناره حک‌شده ۱۳۳۰ هجری قمری است با استادکاری حاج ملأ حسین معمارباشی.  از سوی دیگر می‌توان دید که چطور معماران منطقه بومی جنوب از ساقه درخت خرما برای ساخت گنبد استفاده کرده‌اند. ساقه درخت خرما پله‌پله ای است و در جنوب فراوان یافت می‌شود.

آرامگاه دانیال نبی در سال ۱۳۱۰ تحت مجموعه شهر شوش و تل‌های مجاور آن به شماره ۵۱ در فهرست آثار ملی قرار گرفت اما در سال ۱۳۶۸ لوح المثنی شماره ۵۱ آن ثبت شد. این آرامگاه هرساله پذیرای عده کثیری از زائران مسلمان و غیرمسلمان و همچنین توریست‌های ایرانی و خارجی است.