روستای سرآقا سید کوهرنگ

روستای سرآقاسید یکی از بکرترین روستاهای ایران است. این روستا از توابع کوهرنگ در استان چهار محال و بختیاری است. 

روستای سرآقا سید روستایی در ۱۳۴ کیلومتری شهرکرد و در ارتفاع ۲۵۰۰ متری از سطح دریا است که به سبب پلکانی بودن معماری اش به آن ماسوله ی زاگرس نیز می گویند. نام این روستا از دو بخش تشکیل شده است: سر + آقا سید

آقا سید که لقب امام زاده سید آقا عیسی است که مقبره ی آن در روستا می باشد. در مورد بخش اول می توان گفت که در محاوره برای رفتن به یک مکان خاص از پیشوندهای خاصی استفاده می شود. برخی نیز معتقدند چون خانه ها در بالای امام زاده به صورت پلکانی شکل گرفته اند و همه شان به آن دید دارند این نام برای روستا انتخاب شده است.

این مکان، اتراقگاه ییلاقی عشایرِ منطقه در بهار و تابستان است و اهالی آن در سایه ی رحمت امامزاده سید آقا عیسی زندگی سرشار از برکتشان را ادامه می دهند. هنوز تاریخ دقیقی از قدمت این روستا در دست نیست اما شجره ی امامزاده قدمتی برابر ۶۰۰ سال را نشان می دهد. مصالح خانه های گِلین این روستا، خشت خام و چوب است و به صورت فشرده و پلکانی با اتاق های کوچک و تو در تو شکل گرفته اند. دیوارهای پهن و درب های کوچک از جنس تنه ی درختان و نبود پنجره از ویژگی های خانه های این روستا است. روستای سرآقا سید نمونه ای از معماری پلکانی در منطقه ی زاگرس مرکزی است و به دلیل شباهت آن به ماسوله ی گیلان لقب ماسوله ی زاگرس را به آن داده اند. در کنار روستا درختان گردویی وجود دارند که قدمت آنها نزدیک به ۳۰۰ سال است. آبراهه ی بزرگی نیز از ضلع شرقی روستا می گذرد که دارای دو چشمه است. قدم زدن در کوچه های روستا به منزله ی سفر در زمان است، گویی از قرن بیست و یک به جای دیگری در زمان پرت می شوید. همه چیز آن قدر ناب و بکر و دست نخورده است که گویی زمان، خیالِ گذر در این روستا را نداشته و ندارد. اینجا خبری از کپسول های گاز و چراغ های نفتی نیست و هنوز شعله ی چاله های آتش، گرمابخش خانه و تامین کننده ی اسباب پخت و پز است. مردان این روستا به کشاورزی و دامداری مشغولند. کسب وکار دیگرشان مزه ی شوری دارد، زندگی خیلی از اهالی روستا به استخراج نمک از حوضچه های نمک نزدیک روستا وابسته است. آنها نمک را برای دام هایشان مصرف می کنند و بخشی از آن را نیز به فروش می رسانند. گندم، سیب زمینی، گوشت، فرآورده های لبنی و نمک از مهم ترین محصولات این روستا هستند. مردم روستا علاقه ی خاصی به موسیقی و هنر دارند. آوازهای محلی روستا با لهجه لری به خصوص در هنگام کار، در مراسم عروسی طنین انداز می شود. رقص‌های محلی مانند رقص عروسی، رقص دستمال، رقص آرام، رقص تند و رقص مجسمه که خاص عشایر بختیاری است در میان مردم روستا رواج دارد. عکاسی از چنین فضای ناب و دست نخورده ای می تواند یکی از بهترین تجارب سفر شما به این روستا باشد.