آشنایی با نیایشگاه مند بوشهر

بوشهر شهری بندری در کنار سواحل خلیج فارس و مرکز استان بوشهر است. این شهر قدمتی هزاران ساله دارد و عمر آن به دوران ساسانیان می رسد. سواحل زیبا، نخلستان های سرسبز و بناهای تاریخی آن را به مقصدی جذاب برای گردشگری تبدیل کرده است. شهر “بوشهر” به دلیل تاریخی بودن و همچنین همجواری با سواحل “خلیج فارس” از گذشته های دور محل سكونت اقوام مختلفی بوده است. نیایشگاه مند بوشهر یکی از دیدنی های زیبای این شهر است .

بافت تاریخی بوشهر در کنار خلیج فارس با برخورداری از بناها و اماکن منحصر به فرد دارای جلوه‌های بی‌نظیر از نظر معماری است که دارای جذابیت بسیار زیادی در حوزه گردشگری است. شهر دشتی یکی از شهرستان‌های استان بوشهر محسوب می‌شود که بخش کاکی در جنوب شرقی آن قرار گرفته است. کاکی مرکز بلوک دشتی به شمار می‌رود که در زمان قدیم به ماندستان شهرت داشت. گردشگران در بازدید از این شهر می‌توانند به تماشای دیدنی های دشتی و چشمه آبگرم نیکو بروند تا از دیدن آثار تاریخی و طبیعت سرسبز این شهر لذت ببرند.

دیدنی های این نیایشگاه

اگر می‌خواهید در قالب تور ایرانگردی به این شهر سفر کنید پیشنهاد می‌کنیم برای آشنایی با گنجینه‌های ارزشمند این شهر سری به نیایشگاه مند (معبد کلات) بزنید و بقایای به جای مانده از آن را ببینید. این معبد در دامنه کوه مند و در نزدیکی خورموج، در روستای حیدری وراوی وجود دارد. در ارتفاعات سنگی مشرف به بستر قدیمی رودخانه سیلابی، آثار کنده‌کاری بر دل صخره‌های بلند نمایان است که راه باریکی از سطح بستر رودخانه راهی اولین مدخل آن می‌شود. در ابتدای ورود به نیایشگاه مند (معبد کلات) یک شاه‌نشین و همینطور سکوی افقی را می‌بینید که در سمت راست آن قرار دارد.

در ادامه بازدید از این معبد یک اتاق قوسی با انحنای منظم دیده می‌شود که با سنگ و گچ ساخته شده‌اند. با توجه به وجود بقایای درختانی که پای کوه به چشم می‌خورد، این احتمال وجود دارد که در جلوی آتشکده میدانی مستقر بوده است. این میدان برای جلوگیری از نفوذ سیلاب‌های شدید در کنار تپه، از بندهای زیادی گچ و سنگ ساخته شده بود. ناگفته نماند که نیایشگاه مند (معبد کلات) که از سه طبقه‌ی تحتانی، فوقانیو اصلی تشکیل می‌شود و نوع ساختمان هر یک با دیگری متفاوت بوده است. به نظر می‌رسد هر یک از این طبقات کاربرد خاصی داشته است. در قسمت میانی نیایشگاه مند (معبد کلات) به منظور مکان انجام مراسم مخصوص مذهبی و جلوس کاهنان یا مقربان استفاده می‌کردند. گنهکار (قربانی) که باید عمل مراسم مذهبی در مورد او صورت می‌گرفت، بر روی سکویی میانی می‌ایستاد.