آیا تا به حال تابوت های آویزان فیلیپین را دیده اید ؟

تابوت های آویزان فیلیپین

اگر به مراسم های غیرعادی و عجیب و کمی هم ترسناک علاقه مندید حتما به شهر سگادای  فیلیپین سفر کنید و شاهد تابوت های آویزان این شهر باشید. در کوهستان های شمال فیلیپین منطقه ای وجود دارد به نام «ایگوروت» که مردم ساکن این منطقه رسم عجیبی برای دفن کردن عزیزان از دست رفته شان دارند.

شاید در نگاه اول تابوت های آویزان از صخره ها کمی شما را بترسانند. اما اگر اهل ماجراجویی باشید با دیدن این صحنه به وجد می آیید. چرا که با دیدن رسوم و آیین های مختلف مردم جهان به حیرت می افتید. مردم ساکن این منطقه جسم مردگانشان را در تابوتی گذاشته و از صخره ها آویزان میکنند.

این روش سنتی که به منظور استراحت پس از مرگ برای مرداگان انجام میگردد، قدمتی طولانی دارد که به بیش از 2 هزار سال پیش برمیگردد که تابوت آویزان میکردند با این حال هنوز پابرجاست. این مراسم راز آلود به این صورت است که قبل از مرگ شخصی تابوت او را ساخته و از صخره ها آویزان میکنند و پس از مرگش بدن او را داخل تابوت گذاشته و بعد از گذشت چند وقت تابوت را به داخل غار ها میبرند. در ادامه این مطلب با رازهای نهفته در این منطقه بیشتر آشنا شوید.

راز دفن مردگان در تابوت های آویزان !

این مراسم سنتی در فیلیپین هر چند سال یکبار انجام می شود. یک عقیده‌ی عجیب در پشت این سنت خاص قرار دارد؛ افراد قبیله‌ی ایگوروت معتقد هستند با دفن مردگان در ارتفاعات، آن‌ها به روح اجدادشان نزدیک‌تر خواهند شد.

البته دلایل دیگری هم برای این موضوع وجود دارد در این قبیله افراد پیر بسیار از خاک شد میترسند. به دلیل نفوذ سریع آب به خاک بیم پوسیده شدن اجسادشان همیشه وجود داشت. آن‌ها تمایل داشتند در مکانی دفن شوند که جسدهای‌شان در امان باشد.

دو دلیل دیگر برای ترس از دفن شدن در این قبیله وجود داشت: مورد اول ترس از خورده شدن توسط سگ‌ها و حیوانات وحسی دیگر است. به همین دلیل صخره های مرتفع بهترین مکان برای قرار گرفتن این تابوت های آویزان میباشد که به دور از حمله ی حیوانات دردنده میماند.

مورد دومی که باعث و دلیل ترس مردمان این قبیله برای خاک کردن مردگان میشد به دوران هِد هانتینگ باز می‌گردد. در آن زمان مردمان خشنِ بخش‌های مختلف کالینگا و استان شرقیِ بونتوک که دشمنان مردم این منطقه به‌شمار می‌رفتند، سر دشمنان را به عنوان غنیمت و نشانی از پیروزی جمع‌آوری می‌کردند. به همین دلیل مردگان در ارتفاع دفن می‌شدند تا هیچ‌کس به آن‌ها دسترسی نداشته باشد. و این منطقه به تابوت های آویزان مشهور شد.

آیین دفن مردگان

تابوت‌های آویزان یا به وسیله طناب به صخره ها بسته میشوند یا با میخ به دیوار صخره ها محکم می‌شوند. اندازه این تابوت های آویزان نهایت یک متر است زیرا اجساد به صورت جنین در این تابوت های قرار میگیرند مردم این منطقه اعتقاد دارند که انسان به همان شکلی که به دنیا آمده باید از دنیا نیز برود.

خوک ها و مرغ ها قربانیان این سنت قدیمی هستند و بعد از درگذشت هر نفر از این قبیله قربانی میشوند. بر اساس عقاید این قبیله برای افراد مسن‌تر سه خوک و دو مرغ قربانی‌ می‌شوند. اگر فردی بضاعت مالی نداشته باشد دو مرغ و یک خوک برایش قربانی می‌کنند. تعداد حیواناتی که برای این مراسم قربانی می‌شوند باید ۳ یا ۵ باشد.

آغاز یک مراسم عجیب !

در این مراسم ، پس از قربانی کردن حیوانات، جسد را آمده میکنند و روی یک جسم شبیه به صندلی قرار میدهند که به صندلی مرگ مشهور است، بعد آن را به وسیله چوب تاب و چوب خیزران می بندند و روی آن را با پتو میپوشانند. پس از این مرحله جسد را رو به در اصلی خانه می‌نشانند تا خویشاوندان و خانواده به او ادای احترام کنند.

برای جلوگیری از تجزیه‌ی سریع جسد و از بین بردن بوی پوسیدگی آن را دودی می‌کنند. مراسم دعا و شب زنده‌داری برای فرد متوفی به مدت چند روز برگزار می‌شود و پس از آن جسد را از روی صندلی مرگ به تابوت انتقال می‌دهند.

پیش از آن‌که مراسم تدفین انجام شود، جسد را به شکل جنین، به‌گونه‌ای که پاها به سمت چانه خم شده باشد، قرار می‌دهند. سپس جسد را در یک پتو می‌پیچند و با برگ‌های بامبو یا خیزران آن را می‌بندند. در ادامه گروهی از مردان دیواره‌ی صخره را سوراخ می‌کنند تا تکیه‌گاهی برای تابوت باشد.

در مسیر بردن تابوت به سمت صخره، عزاداران تمام تلاش خود را برای حمل تابوت می‌کنند زیرا اعتقاد دارند، آغشته شدن به خون مُرده باعث خوش‌شانسی می‌شود. آن‌ها معتقدند مایعات منتشر شده از جسد باعث موفقیت و انتقال مهارت‌های فرد متوفی به افرادی که آن را در مراسم تدفین لمس می‌کنند، می‌شود.

زمانی‌که جمعیت به محل دفن می‌رسند، مردان جوان از صخره بالا می‌روند و جسد را درون تابوت خالی قرار می‌‌دهند. استخوان‌های جسد برای جا گرفتن در فضای کوچک تابوت شکسته می‌شوند. سپس با چوب تاک مهر و موم می‌شوند.

تابوت‌های جدیدتر در اندازه‌ی ۲ متر ساخته می‌شوند. امروزه تابوت‌ها طویل‌تر هستند زیرا خانواده‌‌ها از شکسته شدن استخوان‌های عزیزان‌شان می‌ترسند. به ندرت افراد از این سنت قدیمی پیروی می‌کنند.

پایان یک سنت قدیمی

امروزه سالمندانِ ساگادا آخرین نسلی هستند که این مراسم سنتی را به جا می‌آورند. نسل‌های جوان‌تر روش‌های مدرن را برای زندگی برگزیده‌اند و متاثر از کشورهایی با اعتقادات مسیحی هستند. کودکان دوست دارند به یاد پدربزرگ و مادربزرگ‌شان باشند اما ترجیح می‌دهند آن‌ها را در قبرستان‌ها به خاک بسپارند تا تابوت های آویزان آن ها را ببینند.

امکان بالارفتن از صخره و سر زدن به تابوت‌های آویزان وجود ندارد. به همین دلیل این سنت به تدریج رو به پایان است.