صومعه باتالها پرتغال

صومعه باتالها به معنای واقعی کلمه یک صومعه دومینیکن و شاهکار معماری گوتیک در شهر باتالها است که در ناحیه لیریا و در منطقه سنتروی پرتغال واقع شده است. این صومعه که با نام کلیسای سانتا ماریا دا ویتوریا نیز شناخته می‌شود در ابتدا و به طور رسمی صومعه‌ای بود که به پیشگاه مریم باکره مقدس به خاطر پیروزی پرتغالی‌ها در نبرد الجوباروتا Battle of Aljubarrota در سال 1385 ساخته و تقدیم شد. با این وجود از قرن پانزدهم میلادی به سلسله پادشاهی پرتغال خدمت می‌کند و مکانی برای خاکسپاری اشراف‌زادگان پرتغالی می‌باشد.

صومعه باتالها پرتغال یکی از مهمترین معماری های گوئیک

این صومعه یکی از بهترین و اصلی‌ترین نمونه‌های معماری گوتیک در پرتغال و حتی در اروپا است که با سبک مانوئل Manueline در آمیخته است. ساخت این کلیسا بیش از یک قرن به طول انجامید که از سال 1386 شروع شد و تا سال 1517 ادامه یافت که سلطنت هفت پادشاه را در برمی‌گیرد.

در ساخت این صومعه حدود پانزده معمار همکاری داشتند که البته برای هفتای آن‌ها این همکاری یک عنوان افتخاری محسوب می‌شد. ساخت کلیسا حاصل تلاش گسترده مردان مبتکر و نیروی کار ماهر و مواد اولیه عالی بود و با استفاده از تکنیک‌های جدید و سبک‌های هنری فوق‌العاده‌ای که حتی تا به امروز نیز در پرتغال ناشناخته مانده‌اند، بنا شد.

اطراف صومعه باتالها

درست در مقابل صومعه، در ضلع غربی آن و رو به روی میدان بزرگ نیز مجسمه‌ای از ژنرال نوا الوارس پریرا Nuno Álvares Pereira سوار بر اسب ساخته شد که نقش مهمی در پیروزی پرتغال در نبرد با کاستیل‌ها در سال 1385 داشت.

معمار های صومعه باتالها پرتغال

اولین معمار پرتغالی صومعه شخصی به نام افونسون دومینگوز Afonso Domingues بود که از سال 1386 تا 1402 مسئولیت این کار خطیر را بر عهده داشت. اساس سبک وی رایونان گوتیک Rayonnant Gothic بود با این وجود تاثیری از یورک مینستر York Minster و شبستان و کلیسای جامع کانتربری انگلستان نیز پذیرفته بود.

در سال 1840 پادشاه فردیناند دوم پرتغال برنامه احیا صومعه متروکه و ویران شده را آغاز کرد. این مرمت در سال‌های ابتدایی قرن بیستم نیز ادامه داشت. یکی از آخرین معماران کلیسا استاد ژوزه پاتروکینو دو سوسا Jose Patrocinio de Sousa بود که مسئول بازسازی بنا شد.

این کلیسا در سال 1907 به عنوان یک اثر ملی ثبت شد و در سال 1980 به موزه تبدیل شد و نهایتا در سال 1983 توسط یونسکو به لیست مکان‌های میراث جهانی اضافه شد.