پل صیحه اندیمشک

اندیمشک ، شهری تاریخی و بسیار مهم در استان خوزستان است که جاذبه‌های گردشگری متعددی را در خود جای داده است. اندیمشک یکی از شهرهای جنوب غربی کشور است که با قرارگیری در مجاورت خرابه‌های شهر کهن و قدیمی «لور» و «اری‌ترین» امروزه می‌توان آثار تاریخی و دیدنی‌های قدیمی ارزشمندی را در آن مشاهده کرد. جاذبه های اندیمشک بسیار است و از جمله آن ها می توان به دیدنی های تاریخی و طبیعی منطقه اشاره کرد. اندیمشک پل اتصال استان های خوزستان، کرمانشاه، ایلام و لرستان است و از  اهمیت بالایی برخوردار است. یکی از آثار تاریخی در شهرستان اندیمشک ، پل صیحه نام دارد که در فاصله 8 کیلومتری از مسیر اندیمشک به شوش قرار دارد. پل صیحه اندیمشک در دوران صفویان احداث شده و محل دقیق قرار گیری آن 10 کیلومتری جاده اندیمشک به شوش است .

هدف از ساخت آن انتقال آب به وسیله کانال و رساندن آن به زمین های کشاورزی اطراف بوده است. پل های آبرو تنها برای آبیاری زمین‌ های کشاورزی به کار می ‌آیند و به آن ها آباره گفته می ‌شود.

ساخت پل صیحه اندیمشک

برای ساخت آن از سنگ، آجر به همراه ملاط گل، آهک و ساروج استفاده شده است. در ساخت پل صیحه به نمای پل توجه نشده است و فقط به جنبه کاربری و استحکامی آن توجه نموده اند. این بنا دارای 12 دهانه می باشد و در گذشته کاربری انتقال آب را داشته است و آب را بوسیله کانال به این منطقه آورده و پس از عبور آب از روی پل زمینهای کشاورزی آن طرف پل را آبیاری می نمودند .

پلهای آبرو تنها جهت آبیاری زمینهای کشاورزی به کار می آیند و اصطلاحاً آباره گفته می شود . مصالح بکار رفته در ساخت این بنا سنگ ، آجر بهمراه ملاط گل ، آهک و ساروج می باشد پی پایه های این پل از سنگ ، ستونها از آجر و دیواره های فوقانی از سنگ می باشد . دریچه های پل در جهت خلاف جریان آب و هم در جهت موافق آن پیش آمدگی های دارد که اصطلاحاً موج شکن یا آب ( پشت پل ) به صورت نیم دایره می باشد . افزایش مقطع طولی پل و سنگین تر نمودن پایه ها جهت خنثی سازی رانش حاصل از طاقهای بزرگ ، نقش استحکامی پل در مقابل فشارهای سرسام آور آب در هنگام طغیان رودخانه ها و هدایت مناسب آب که از لحاظ مکانیکی و مهندسی در دوام پل تاثیر بسیاری داشته است .

پل صیحه اندیمشک به «آباره عباس خان» نیز شهرت یافته است. طبق اظهارات کارشناسان، در ساخت پل توجه‌ای به نمای آن نشده و تنها به نوع کاربری آن و قدرت و استحکام سازه اهمیت داده شده است که در برابر عوامل آسیب‌زا، استقامت کافی را داشته باشد. این اثر در تاریخ 9 اردیبهشت 1382 با شماره ثبت 8376 به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.