معبد آناهیتا

معبد آناهیتا | Anahita Temple

معبد آناهیتا ، بزرگ‌ترین بنای سنگی ایران بعد از تخت‌جمشید است که از آثار باستانی دوران پیش از میلاد مسیح به شمار می‌آید و در شهر کنگاور استان کرمانشاه  قرار گرفته است. بنابر نوشته‌های تاریخی، این معبد که به عنوان آتشکده‌ای برای احترام و پاسداشت مقام الهه‌ی آب، آناهیتا مورد استفاده قرار می‌گرفت، پس از ظهور دین مبین اسلام در کشور ایران دچار تغییرات بسیاری شد و همین امر ابهامات زیادی را در مورد تاریخچه، معماری و نوع استفاده از بنا به وجود آورد. اما با توجه به نوشته‌ها و مستندات تاریخی، قدمت این بنای تاریخی عظیم به سه دوره هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان باز می‌گردد.

معبد آناهیتا یا مجموعه‌ی تاریخی کنگاور که به عنوان محل کنگیار قدیم خرابه‌های عهد اشکانی نام‌گذاری شده است؛ به شماره‌ی ۳۱ در سال ۱۳۱۰ به عنوان آثار ملی به ثبت رسید. محوطه‌ی تاریخی که به نام معبد آناهیتا معروف است، در مرکز شهر کنگاور یکی از شهرهای استان کرمانشاه قرار دارد. مسیر راه همدان به کرمانشاه امروزی از ضلع غربی محوطه‌ی معبد گذشته و دشت حیرت‌انگیز کنگاور در پایین آن قرار گرفته است. این بنای عظیم تاریخی روی تپه‌ای به ارتفاع حدود ۳۲ متر نسبت به زمین‌های اطراف واقع شده است.

ویژگی های بنا

قسمت ورودی بنا پله‌هایی دو طرفه دارد که در سمت جنوبی تعبیه شده است و در قسمت شمال پله‌هایی یک طرفه وجود دارد که به ساختمان معبد ختم می‌شود. در قسمت شمال غرب معبد آناهیتا، امام‌زاده و مسجدی بنا شده است که زیارتگاه شمار بسیاری از مردم ایران، از قرون گذشته تا به امروز محسوب می‌شود؛ همچنین در ۲ کیلومتری ساختمان معبد، معدن سنگ چهل‌مران قرار گرفته است.

در نزد ایرانیان باستان، آناهیتا به عنوان نگهبان آب، فرشته‌ی فراوانی، زیبایی و باروری محسوب شده و از مقام و مرتبت بسیار بالایی برخوردار بوده است. قدمت معبد آناهیتا که برای ستایش و ارج نهادن به مقام الهه‌ی آب در ایران باستان مورد استفاده قرار می‌گرفت، با توجه به مستندات تاریخی به قرون قبل از میلاد باز می‌گردد.

بنابر نوشته‌ها و مستندات تاریخی به نظر می‌رسد که اولین سنگ‌بنای این معبد در عصر هخامنشیان ساخته شد و ساخت آن تا دوران‌های بعد ادامه پیدا کرد و در دوره‌ی ساسانیان به اتمام رسید. برخی دیگر از محققین به تبعیت از نوشته‌های مورخین ایرانی و عرب سده سوم ه.ق به بعد، این بنا را کاخی ناتمام برای خسروپرویز معرفی کرده‌اند. عده‌ای نیز زمان ساخت آن را به اواخر سده سوم و آغاز سده دوم ق.م و عده دیگر آن را به سده اول ق.م نسبت می‌دهند. سیف‌الله کامبخش‌فرد – کاوشگر بنا – آن را به سه دوره هخامنشی، اشکانی و ساسانی نسبت می‌دهد و مسعود آذرنوش کاوشگر دیگر بنا، آن را کاخ ناتمامی از خسرو پرویز در اواخر دوره ساسانی می‌داند.